Veel mensen lijken te denken dat advocaten goed moeten kunnen liegen. Sommige advocaten zullen hier mee akkoord gaan, anderen niet. Eigenlijk is dit een keuze die hij in zijn hoedanigheid als advocaat tot op een zekere keuze zelf kan en mag kiezen. Er zijn echter bepaalde momenten waarop een advocaat niet mág liegen, zoals op de getuigenbank, onder ede.

In Philadelphia kruipt Charles Wheeler (Jason Robards) in de getuigenbank. Als beroemd advocaat en mede-eigenaar van het advocatenkantoor waar Beckett voor werkte, is hij één van de beklaagden. Wanneer Anthea Burton (de advocaat van Wheeler) hem verhoort, zien we hem opzettelijk foute uitlatingen doen. De kijker kan dit opmaken uit informatie die hij vroeger in de film heeft verkregen. Dit kan als een zeer veelbetekend signaal worden gezien. Het hoofd van één van de meest beroemde advocatenkantoren in heel Philadelphia liegt, onder ede, voor een hele rechtbank, zonder ook maar op één moment te aarzelen. Dit zou bijna vanzelfsprekend kunnen leiden tot de confirmatie van de vooroordelen van vele mensen. Als zelfs de meest gerespecteerde advocaten liegen onder ede, hoe kunnen we dan nog advocaten vertrouwen?

In diezelfde film zien we Andrew Beckett bewijzen dat dit nog wel kan. Eerder gedurende het proces ondervraagt Anthea Burton hem over zijn privé-leven. Ze vraagt hem of hij ooit al in een bepaalde homo-cinema was geweest, en of hij daar al onveilige seksuele contacten had gehad. In een kort shot zien we Miller teken doen aan zijn cliënt om negatief op de vraag te beantwoorden, maar toch antwoordt Beckett eerlijk met een bevestigend antwoord op beide vragen. Op visuele wijze laat de regisseur ons dan zien dat dit zeer moeilijk is voor Beckett, door tijdens de vraagstelling van mevrouw Burton de camera zo'n 30° met de klok mee te draaien (een combinatie van een tilt-beweging naar onder en een pan-beweging naar rechts). Ook de klankband klinkt plots onhelder en we horen een korte echo. Deze audiovisuele handelingen en vervormingen zorgen ervoor dat de kijker aanvoelt dat Beckett zich niet goed voelt in de getuigenbank. We voelen aan hoe moeilijk het is voor hem om de waarheid te spreken, zeker in het bijzijn van zijn ouders en zijn vriend (die af en toe in een zeer kort shot in beeld worden genomen) (Zie figuur 7).